Rozpatrując różne typy jadłospisów należy również wyjaśnić praktyczne znaczenie potraw jednogarnkowych.
Nazwa potrawy jednogarnkowej pochodzi stąd, że wszystkie składniki wchodzące w skład danej potrawy ugotowane są w jednym garnku. Z tego typu posiłków korzystamy zazwyczaj w trudnych warunkach życiowych, a mianowicie:
1) gdy rozporządzamy zbyt małą ilością opału lub tylko jednym palnikiem gazowym czy maszynką elektryczną lub spirytusową;
2) gdy rozporządzamy zbyt małą ilością naczyń do gotowania i podawania potraw;
3) gdy rozporządzamy zbyt małą ilością czasu (roboty okresowe lub stałe absorbujące zajęcie codzienne);
4) gdy rozporządzamy ograniczoną ilością produktów.
Aby potrawy jednogarnkowe mogły stanowić zasadniczy posiłek obiadowy powinny zawierać po jednym przedstawicielu każdej z 9 grup produktów. Ponieważ w praktyce przyrządzania potraw takie założenie jest często nierealne, ze względu na możliwość wypaczenia właściwego smaku potraw — potrawy jednogarnkowe uzupełniamy przed podaniem odpowiednimi dodatkami, tak aby składem jak najbardziej je zbliżyć do jadłospisów 2 — 3 daniowych i zachować ich właściwy smak i wielkość porcji. Aby wartość posiłku i kaloryczność została zachowana, wagę produktów musimy proporcjonalnie zwiększyć. Z tego też względu w potrawach jednodaniowych powinien występować:
1) jeden produkt białkowy w postaci: mięsa, jaja, sera, wędlin, ryb, nasion soi itp.;
2) mieszane warzywa — głównie okopowe i liściaste oraz strączkowe;
3) produkty mączne w postaci mąki, kaszy, makaronu, klusek lub pieczywa;
4) tłuszcz pod postacią masła, śmietany, smalcu, słoniny, margaryny, oleju itp.;
5) owoce lub warzywa pod postacią surówek jako dodatek do potraw;
6) przyprawy zielone i kwasy naturalne np. (sok z kiszonej kapusty, sok z kiszonych ogórków, buraków itp.) — jako dopełnienie wartości mineralnej, witaminowej i smaku potraw.